امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند:

مَن کَسی مؤمِناً کَساهُ اللهُ مِنَ الثّیابِ الخُضرِ.

هر کس مؤمن (برهنه ای) را بپوشاند، خداوند او را با جامه های سبز (بهشتی) می پوشاند.

کافی، ج 2، ص 205

وجود فقیران در جامعه، مسؤولیت دیگران را سنگین می کند.
وظیفه ی انسانی و اسلامی ایجاب می کند که توانگران به حال مستمندان رسیدگی کنند و از داراییهای خود که عطیه ی الهی است، به آنان هم بدهند و بدانند که خداوند، در اموال ثروتمندان، حقی برای نیازمندان و محرومان قرار داده است. آن گونه که قرآن می فرماید: «و فی اموالهم حق للسائل و المحروم». (1)
عدّه ای از شدت فقر، جامه ی مناسب ندارند. پوشاندن آنان و تهیه ی لباس، یا دادن پول برای خرید جامه، نوعی انفاق و کاری خداپسند است.
در سیره ی حضرت فاطمه زهرا علیها السّلام نقل شده است که وی از توان مالی خود در راه کمک به محرومان نیازمند بهره می گرفت. یک بار، پارچه ای را که داشت، به حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم داد و آن حضرت آن را تکّه تکّه برید و به تعدادی از اسیران بی لباس رومی داد که خود را بپوشانند.
پاداش چنین انفاق و احسانی، بهشتی شدن و پوشیدن لباسهای سبز فردوس برین است و این وعده ی خداست که به پاس پوشاندن یک عریان، به بندگان ایثارگر می رسد.
لباس سبز، ویژه ی اهل بهشت است.
در آیات متعددی از قرآن، به این نکته اشاره شده است. (2)
در کنار پوشاندن لباس به یک مؤمن عریان، پوشاندن عیوب برادر دینی هم کاری پسندیده است. پرهیز از هر سخن و رفتاری که آبروی کسی را ببرد و او را در نظرها خوار و حقیر سازد، پوشش اخلاقی برای دیگران است و مطلوب خداست.
توفیق الهی، یارمان باد، تا از نعمتهای او در راه کمک به بندگانش استفاده کنیم!

پی نوشت:
1. ذاریات (51)، آیه 19.
2. از جمله در سوره ی انسان (76)، آیه ی 21 و سوره ی کهف (18)، آیه ی 31.
منبع: حکمت های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)